اشعار قیصر امین پور

      غزل تقویم ها
       
      عمری به جز بیهوده بودن سر نکردیم
      تقویم ها گتند و ما باور نکردیم 

      در خاک شد صد غنچه در فصل شکفتن 
      ما نیز جز خاکستری بر سر نکردیم 

      دل در تب لبیک تاول زد ولی ما 
      لبیک گفتن را لبی هم تر نکردیم 

      حتی خیال نای اسماعیل خود را 
      همسایه با تصویری از خنجر نکردیم 

      بی دست و پاتر از دل خود کس ندیدیم 
      زان رو که رقصی با تن بی سر نکردیم

      قیصر امین پور
     از تنفس صبح

       لحظه های کاغذی
       **
      خسته ام از آرزوها ، آرزوهای شعاری
      شوق پرواز مجازی ، بالهای استعاری
      لحظه های کاغذی را ، روز و شب تکرار کردن 
      خاطرات بایگانی ، زندگی های اداری
      آفتاب زرد و غمگین ، پله های رو به پایین 
      سقفهای سرد و سنگین ، آسمانهای اجاری
      با نگاهی سرشکسته ، چشمهایی پینه بسته 
      خسته از درهای بسته ، خسته از چشم انتظاری
      صندلی های خمیده ، میزهای صف کشیه 
      خنده های لب پریده ، گریه های اختیاری
      عصر جدول های خالی ، پارکهای این حوالی 
      پرسه های بی خیالی ، نیمکت های خماری
      رونوشت روزها را ، روی هم سنجاق کردم :
      شنبه های بی پناهی ، جمعه های بی قراری 
      عاقبت پرونده ام را ، با غبار آرزوها 
      خاک خواهد بست روزی ، باد خواهد برد باری 
      روی میز خالی من ، صفحه ی باز حوادث 
      در ستون تسلیت ها ، نامی از ما یادگاری

      قیصر امین پور

      فصل وصل 

      **
       
      فصل ، فصل خیش و فصل گندم است 
      عاشقان این فصل ، فصل چندم است ؟ 
      فصل گندم ، فصل جو ، فصل درو 
      فصل بی خویشی است ، فصل خویش نو 
      چارفصل سال را رسم این نبود 
      هیچ فصلی اینچنین خونین نبود 
      فصل کشت و موسم برزیگری است 
      عاشقان این فصل ، فصل دیگری است 
      فصل دیگرگونه ، دیگرگونه فصل 
      فصل پایان جدایی ، فصل وصل
      فصل سکر وحشی بوی قصیل
      شیهه ی خونین اسبان اصیل
      فصل داس خسته و خورجین سرخ 
      فصل تیغ ،فصل زین سرخ
      فصل گندم ، فصل بار و برکت است 
      عاشقان این فصل ، فصل حرکت است
      طرح کمرنگی است در یادم هنوز
      من به یاد دشت آبادم هنوز
      خوب یادم هست من از دیر باز 
      باز جان می گیرد آن تصویر ، باز
      گرگ و میش صبح پیش از هر طلوع 
      قامت مرد دروگر در رکوع
      خوشه ها را با نگاهش می شمرد 
      داس را در دست گرمش می فرشد 
      قطره قطره خستگی را می چشید 
      دست بر پیشانی دل می کشید 
      بافه ها را چون که در بر می گرفت 
      خستگی ها از تنش پر می گرفت 
      گاه دستی روی شبنم می گذاشت 
      روی زخم پینه مرهم می گذاشت
      دشت دامانی پر از بابونه داشت
      پینه ی هر دست بوی پونه داشت 
      تو همان مردی ، همان مرد قدیم 
      با تو میراثی است از درد قدیم 
      در تو خون خوشه ها جوشیده است 
      خوشه ها خون تو را نوشیده است 
      دستهایت بوی گندم می دهد 
      بوی یک خرمن تظلم می دهد 
      دارد آن فصل کسالت می رود 
      باز امید اصالت می رود 
      تازه کن آن روزهای خوب را 
      روزهای خیش و خرمنکوب را 
      چند فصلی کشت بذر عشق کن 
      هر چه قربای است نذر عشق کن 
      سرخ کن یأس سفید یاس را 
      پاک کن گرد و غبار داس را 
      خوشه ی گندم پس از دی می رسد 
      داس تو افسوس ، پس کی می رسد ؟
      بار می بندیم سوی روستا 
      می رسد از دور بوی روستا

      قیصر امین پور

       فصل تقسیم
       
       **
      چشم ها پرسش بی پاسخ حیرانیها 
      دستها تشنه ی تقسیم فراوانیها 
      با گل زم سر راه تو آذین بستیم 
      داغهای دل ما ، جای چراغانیها 
      حالیا دست کریم تو برای دل ما 
      سرپناهی است در این بی سر و سامانیها 
      وقت آن شد که به گل حکم شکفتن بدهی 
      ای سرانگشت تو آغاز گل افشانیها 
      فصل تقسیم گل و گندم و لبخند رسید 
      فصل تقسیم غزل ها و غزلخوانیها 
      سایه ی امن کسای تو مرا بر سر بس 
      تا پناهم دهد از وحشت عریانیها 
      چشم تو لایحیه ی روشن آغاز بهار 
      طرح لبخند تو پایان پریشانیها 

      قیصر امین پور

    روز ناگزیر 

     **
       
      این روزها که می گذرد ، هر روز 
      احساس می کنم که کسی در باد 
      فریاد می زند 
      احساس می کنم که مرا 
      از عمق جاده های مه آلود 
      یک آشنای دور صدا می زند 
      آهنگ آشنای صدای او 
      مثل عبور نور 
      مثل عبور نوروز
      مثل صدای آمدن روز است 
      آن روز ناگزیر که می آید 
      روزی که عابران خمیده 
      یک لحظه وقت داشته باشند 
      تا سربلند باشند 
      و آفتاب را 
      در آسمان ببینند
      روزی که این قطار قدیمی 
      در بستر موازی تکرار 
      یک لحظه بی بهانه توقف کند
      تا چشم های خسته ی خواب آلود
      از پشت پنجره
      تصویر ابرها را در قاب 
      و طرح واژگونه ی جنگل را 
      در آب بنگرند 
      آن روز 
      پرواز دستهای صمیمی
      در جستجوی دوست 
      آغاز می شود 
      روزی که روز تازه ی پرواز
      روزی که نامه ها همه باز است
      روزی که جای نامه و مهر و تمبر 
      بال کبوتری را 
      امضا کنیم 
      و مثل نامه ای بفرستیم 
      صندوقهای پستی 
      آن روز آشیان کبوترهاست
      روزی که دست خواهش ، کوتاه
      روزی که التماس گناه است 
      و فطرت خدا 
      در زیر پای رهگذران پیاده رو 
      بر روی رومه نخوابد
      و خواب نان تازه نبیند 
      روزی که روی درها 
      با خط ساده ای بنویسند : 
      " تنها ورود گردن کج ، ممنوع ! " 
      و زانوان خسته ی مغرور 
      جز پیش پای عشق 
      با خاک آشنا نشود 
      و قصه های واقعی امروز
      خواب و خیال باشند 
      و مثل قصه های قدیمی
      پایان خوب داشته باشند 
      روز وفور لبخند 
      لبخند بی دریغ 
      لبخند بی مضایقه ی چشم ها 
      آن روز
      بی چشمداشت بودن ِ لبخند 
      قانون مهربانی است 
      روزی که شاعران 
      ناچار نیستند 
      در حجره های تنگ قوافی
      لبخند خویش را بفروشند 
      روزی که روی قیمت احساس
      مثل لباس
      صحبت نمی کنند 
      پروانه های خشک شده ، آن روز 
      از لای برگ های کتاب شعر 
      پرواز می کنند 
      و خواب در دهان مسلسلها 
      خمیازه می کشد 
      و کفشهای کهنه ی سربازی 
      در کنج موزه های قدیمی
      با تار عنکبوت گره می خورند 
      در دست کودکان 
      از باد پر شوند 
      روزی که سبز ، زرد نباشد 
      گلها اجازه داشته باشند 
      هر جا که دوست داشته باشند 
      بشکفند 
      دلها اجازه داشته باشند 
      هر جا نیاز داشته باشند 
      بشکنند 
      آیینه حق نداشته باشد 
      با چشم ها دروغ بگوید
      دیوار حق نداشته باشد 
      بی پنجره بروید 
      آن روز 
      دیوار باغ و مدرسه کوتاه است 
      تنها 
      پرچینی از خیال 
      در دوردست حاشیه ی باغ می کشند 
      که می توان به سادگی از روی آن پرید 
      روز طلوع خورشید 
      از جیب کودکان دبستانی
      روزی که باغ سبز الفبا 
      روزی که مشق آب ، عمومی است 
      دریا و آفتاب 
      در انحصار چشم کسی نیست 
      روزی که آسمان 
      در حسرت ستاره نباشد 
      روزی که آرزوی چنین روزی
      محتاج استعاره نباشد 
      ای روزهای خوب که در راهید!
      ای جاده های گمشده در مه !
      ای روزهای سخت ادامه !
      از پشت لحظه ها به در آیید !
      ای روز آفتابی !
      ای مثل چشم های خدا آبی !
      ای روز آمدن !
      ای مثل روز ، آمدنت روشن !
      این روزها که می گذرد ، هر روز 
      در انتظار آمدنت هستم !
      اما
      با من بگو که آیا ، من نیز 
      در روزگار آمدنت هستم ؟

      قیصر امین پور

     رفتن ، رسیدن است

       **
       
      موجیم و وصل ما ، از خود بریدن است 
      ساحل بهانه ای است ، رفتن رسیدن است 
      تا شعله در سریم ، پروانه اخگریم 
      شمعیم و اشک ما ،در خود چکیدن است 
      ما مرغ بی پریم ، از فوج دیگریم 
      پرواز بال ما ، در خون تپیدن است 
      پر می کشیم و بال ، بر پرده ی خیال 
      اعجاز ذوق ما ، در پر کشیدن است 
      ما هیچ نیستیم ، جز سایه ای ز خویش
      آیین آینه ، خود را ندیدن است 
      گفتی مرا بخواهن ، خواندیم و خامشی
      پاسخ همین تو را ، تنها شنیدن است 
      بی درد و بی غم است ، چیدن رسیده را 
      خامیم و درد ما ، از کال چیدن است 

       
      قیصر امین پور

     خورشید روستا
       **
      در شعر های من 
      خورشید 
      از موضع مضایقه می تابد
      خورشیدهای زرد مقوایی
      و آسمان سربی
      با بادهای سر 
      در شعر های من جریان دارد هر چند 
      این برگهای کاهی 
      با این حروف سربی سنگین 
      بر بالهای باد سفر می کنند 
      اما 
      خورشید های شعر من ، اینجا 
      خورشید نیستند اینجا 
      خورشیدهای شعر مرا باد می برد
      این درد کوچکی نیست 
      در روستای ما 
      مردم 
      شعر مرا به شور نمی خوانند 
      گئیا زبان شعر مرا ، دیگر 
      این صادقان ساده نمی دانند 
      و برگهای کاهی شعرم را 
      - شعری که در ستایش گندم نیست - 
      یک جو نمی خرند 
      از من گذشت 
      اما دلم هنوز
      با لهجه ی محلی خود حرف می زند 
      با لهجه ی محلی مردم 
      با لهجه ی فصیح گل و گندم 
      گندم 
      خورشید روستاست 
      وقتی که باد موج می اندازد 
      در گیسوی طلایی گندمزار.
      خورشید های شعر من آنجاست !

      قیصر امین پور

      آواز عاشقانه
       
      آواز عاشقانه ی ما در گلو شکست 
      حق با سکوت بود ، صدا در گلو شکست 
      دیگر دلم هوای سرودن نمی کند 
      تنها بهانه ی دل ما در گلو شکست 
      سربسته ماند بغض گره خورده در دلم 
      آن گریه های عقده گشا در گلو شکست 
      ای داد، کس به داغ دل باغ دل نداد 
      ای وای ، های های عزا در گلو شکست 
      آن روزهای خوب که دیدیم ، خواب بود 
      خوابم پرید و خاطره ها در گلو شکست 
      " بادا " مباد گشت و " مبادا " به باد رفت 
      " آیا " ز یاد رفت و " چرا " در گلو شکست 
      فرصت گذشت و حرف دلم ناتمام ماند 
      نفرین و آفرین و دعا در گلو شکست 
      تا آمدم که با تو خداحافظی کنم 
      بغضم امان نداد و خدا در گلو شکست

      قیصر امین پور

     هر چه هستی ،  باش
     ((
       
      با توام 
      ای لنگر تسکین !
      ای تکانهای دل !
      ای آرامش ساحل !
      با توام 
      ای نور !
      ای منشور !
      ای تمام طیفهای آفتابی !
      ای کبود ِ ارغوانی ! 
      ای بنفشابی !
      با توام ای شور ، ای دلشوره ی شیرین !
      با توام 
      ای شادی غمگین !
      با توام 
      ای غم !
      غم مبهم !
      ای نمی دانم !
      هر چه هستی باش !
      اما کاش.
      نه ، جز اینم آرزویی نیست :
      هر چه هستی باش !
      اما باش!

       قیصر امین پور
       آینه های ناگهان
      

      پیشواز
       **
       
      چه اسفند ا . آه !
      چه اسفندها دود کردیم !
      برای تو ای روز اردی بهشتی
      که گفتند این روزها می رسی
      از همین راه !

       
      قیصر امین پور
      آینه های ناگهان
  

روز ناگزیر

**

این روزها که می گذرد ، هر روز

 احساس می کنم که کسی در باد 

 فریاد می زند 

 احساس می کنم که مرا 

 از عمق جاده های مه آلود 

 یک آشنای دور صدا می زند 

 آهنگ آشنای صدای او 

 مثل عبور نور 

مثل عبور نوروز

مثل صدای آمدن روز است 

آن روز ناگزیر که می آید 

 روزی که عابران خمیده 

 یک لحظه وقت داشته باشند 

 تا سربلند باشند 

و آفتاب را 

در آسمان ببینند

روزی که این قطار قدیمی 

 در بستر موازی تکرار 

یک لحظه بی بهانه توقف کند

تا چشم های خسته ی خواب آلود

از پشت پنجره

تصویر ابرها را در قاب 

 و طرح واژگونه ی جنگل را 

 در آب بنگرند 

آن روز 

 پرواز دستهای صمیمی

در جستجوی دوست 

 آغاز می شود 

 روزی که روز تازه ی پرواز

روزی که نامه ها همه باز است

روزی که جای نامه و مهر و تمبر 

 بال کبوتری را 

 امضا کنیم 

 و مثل نامه ای بفرستیم 

صندوقهای پستی 

آن روز آشیان کبوترهاست

روزی که دست خواهش ، کوتاه

روزی که التماس گناه است 

و فطرت خدا 

 در زیر پای رهگذران پیاده رو 

 بر روی رومه نخوابد

و خواب نان تازه نبیند 

 روزی که روی درها 

 با خط ساده ای بنویسند : 

 " تنها ورود گردن کج ، ممنوع ! " 

و زانوان خسته ی مغرور 

 جز پیش پای عشق 

با خاک آشنا نشود 

 و قصه های واقعی امروز

خواب و خیال باشند 

و مثل قصه های قدیمی

 پایان خوب داشته باشند 

 روز وفور لبخند 

 لبخند بی دریغ 

 لبخند بی مضایقه ی چشم ها 

آن روز

بی چشمداشت بودن ِ لبخند 

 قانون مهربانی است 

 روزی که شاعران 

 ناچار نیستند 

 در حجره های تنگ قوافی

لبخند خویش را بفروشند 

 روزی که روی قیمت احساس

مثل لباس

صحبت نمی کنند 

 پروانه های خشک شده ، آن روز 

 از لای برگ های کتاب شعر 

پرواز می کنند 

 و خواب در دهان مسلسلها 

 خمیازه می کشد 

 و کفشهای کهنه ی سربازی 

 در کنج موزه های قدیمی

با تار عنکبوت گره می خورند 

 در دست کودکان 

 از باد پر شوند 

 روزی که سبز ، زرد نباشد 

 گلها اجازه داشته باشند 

 هر جا که دوست داشته باشند 

 بشکفند 

 دلها اجازه داشته باشند 

 هر جا نیاز داشته باشند 

 بشکنند 

آیینه حق نداشته باشد 

 با چشم ها دروغ بگوید

دیوار حق نداشته باشد 

 بی پنجره بروید 

 آن روز 

 دیوار باغ و مدرسه کوتاه است 

 تنها 

 پرچینی از خیال 

 در دوردست حاشیه ی باغ می کشند 

که می توان به سادگی از روی آن پرید 

روز طلوع خورشید 

 از جیب کودکان دبستانی

روزی که باغ سبز الفبا 

روزی که مشق آب ، عمومی است 

 دریا و آفتاب 

 در انحصار چشم کسی نیست 

روزی که آسمان 

 در حسرت ستاره نباشد 

 روزی که آرزوی چنین روزی

محتاج استعاره نباشد 

 ای روزهای خوب که در راهید!

ای جاده های گمشده در مه !

 ای روزهای سخت ادامه !

 از پشت لحظه ها به در آیید !

 ای روز آفتابی !

ای مثل چشم های خدا آبی !

ای روز آمدن !

ای مثل روز ، آمدنت روشن !

این روزها که می گذرد ، هر روز 

 در انتظار آمدنت هستم !

 اما

با من بگو که آیا ، من نیز 

 در روزگار آمدنت هستم ؟

قیصر امین پور 

      حتی اگر نباشی 
       
       
      می خواهمت چنانکه شب خسته خواب را 
      می جویمت چنانکه لب تشنه آب را 

      محو تو ان چنانکه ستاره به چشم صبح 
      یا شبنم سپیده دمان آفتاب را 

      بی تابم آنچنانکه درختان برای باد 
      یا کودکان خفته به گهواره تاب را 

      بایسته ای چنانکه تپیدن برای دل 
      یا آنچنانکه بال ِ پریدن عقاب را 

      حتی اگر نباشی ، می آفرینمت 
      چونانکه التهاب بیابان سراب را 

      ای خواهشی که خواستنی تر ز پاسخی
      با چون تو پرسشی چه نیازی جواب را

      قیصر امین پور

      تنها تو می مانی
       
      دل داده ام بر باد ، بر هر چه باداباد
      مجنون تر از لیلی ، شیرین تر از فرهاد 

      ای عشق از آتش اصل و نسب داری 
      از تیره ی دودی ، از دودمان باد 

      آب از تو توفان شد ، خاک از تو خاکستر
      از بوی تو آتش ، در جان باد افتاد 

      هر قصر بی شیرین ، چون بیستون ویران 
      هر کوه بی فرهاد ، کاهی به دست باد 

      هفتاد پشت ما از نسل غم بودند 
      ارث پدر ما را ، اندوه مادرزاد

      از خاک ما در باد ، بوی تو می آید 
      تنها تو می مانی ، ما می رویم از یاد

       
      قیصر امین پور

     خواب کودکی
       **
      در خوابهای کودکی ام 
      هر شب طنین سو قطاری
      از ایستگاه می گذرد
      دنباله ی قطار 
      انگار هیچ گاه به پایان نمی رسد 
      انگار
      بیش از هزار پنجره دارد 
      و در تمام پنجره هایش
      تنها تویی که دست تکان می دهی 
      آنگاه 
      در چارچوب پنجره ها 
      شب شعله می کشد 
      با دود گیسوان تو در باد
      در امتداد راه مه آلود 
      در دود 
      دود 
      دود .

       
      قیصر امین پور

       حرف آخر
       
       
       
      هزار خواهش و آیا 
      هزار پرسش و اما 
      هزار چون و هزاران چرای بی زیرا 
      هزار بود و نبود 
      هزار شاید و باید 
      هزار باد و مباد 
      هزار کار نکرده 
      هزار کاش و اگر 
      هزار بار نبرده 
      هزار پوک و مگر 
      هزار بار همیشه 
      هزار بار هنوز .
      مگر تو ای همه هرگز
      مگر تو ای همه هیچ
      مگر تو نقطه ی پایان
      بر این هزار خط ناتمام بگذاری 
      مگر تو ای دم آخر 
      در این میانه تو 
      سنگ تمام بگذاری 

    
      قیصر امین پور

      یادداشت های گم شده
       **
      پس کجاست ؟
      چند بار 
      خرت و پرت های کیف بادکرده را 
      زیر و رو کنم : 
      پوشه ی مدارک اداری و گزارش اضافه کار و کسر کار 
      کارتهای اعتبار 
      کارت های دعوت عروسی و عزا
      قبض های آب و برق و غیره و کذا 
      برگه ی حقوق و بیمه و جریمه و مساعده 
      رونوشت بخشنامه های طبق قاعده 
      نامه های رسمی و تعارفی
      نامه های مستقیم و محرمانه ی معرفی 
      برگه ی رسید قسط های وام 
      قسط های تا همیشه ناتمام.
      پس کجاست ؟
      چند بار 
      جیب های پاره پوره را 
      پشت و رو کنم : 
      چند تا بلیت تا شده 
      چند اسکناس کهنه و مچاله 
      چند سکه ی سیاه 
      صورت خرید خوارو بار 
      صورت خرید جنس های خانگی .
      پس کجاست ؟ 
      یادداشت های درد جاودانگی ؟

      قیصر امین پور

      فال نیک
       
      گفتی : غزل بگو ! چه بگویم ؟ مجال کو ؟
      شیرین من ، براز غزل شور و حال کو ؟

      پر می زند دلم به هوای غزل ، ولی 
      گیرم هوای پر زدنم هست ، بال کو ؟

      گیرم به فال نیک بگیرم بهار را 
      چشم و دلی برای تماشا و فال کو ؟

      تقویم چارفصل دلم را ورق زدن 
      آن بگهای سبز ِ سرآغاز سال کو ؟

      رفتیم و پرسش دل ما بی جواب ماند 
      حال سوال و حوصله ی قیل و قال کو ؟
       
      قیصر امین پور

     غزل پنجره
       
       
      یک کلبه ی خراب و کمی پنجره 
      یک ذره آفتاب و کمی پنجره 

      ای کاش جای این همه دیوار و سنگ 
      آیینه بود و آب و کمی پنجره 

      در این سیاه چال سراسر سوال 
      چشم و دلی مجاب و کمی پنجره 

      بویی ز نان و گل به همه می رسید 
      با برگی از کتاب و کمی پنجره 

      موسیقی سکوت شب و بوی سیب 
      یک قطعه شعر ناب و کمی پنجره
       
      قیصر امین پور

      غزل محال
       
      تو قله ی خیالی و تسخیر تو محال 
      بخت منی که خوابی و تعبیر تو محال 

      ای همچو شعر حافظ و تفسیر مثنوی
      شرح تو غیر ممکن و تفسیر تو محال 

      عنقای بی نشانی و سیمرغ کوه قاف
      تفسیر رمز و راز اساطیر تو محال 

      بیچاره ی دچار تو را چره جز تو چیست ؟
      چون مرگ ، ناگزیری و تدبیر تو محال 

      ای عشق ، ای سرشت من ، ای سرنوشت من ! 
      تقدیر من غم تو و تغییر تو محال
       
      قیصر امین پور

نامه ای برای تو
       
       
      این ترانه بوی نان نمی دهد 
      بوی حرف دیگران نمی دهد 
      سفره ی دلم دباره باز شد 
      سفره ای که بوی نان نمی دهد 
      نامه ای که ساده وصمیمی است 
      بوی شعر و داستان نمی دهد : 
      . با سلام و آرزوی طول عمر 
      که زمانه این زمان نمی دهد 
       

      کاش این زمانه زیر و رو شود 
      روی خوش به ما نشان نمی دهد 
       

      یک وجب زمین برای بغچه 
      یک دریچه آسمان نمی دهد 
      وسعتی به قدر جای ما دو تن
      گر زمین دهد ، زمان نمی دهد 
      فرصتی برای دوست داشتن 
      نوبتی به عاشقان نمی دهد 
       

      هیچ کس برایت از صمیم دل 
      دست دوستی تکان نمی دهد
       
      هیچ کس به غیر ناسزا تو را 
      هدیه ای به رایگان نمی دهد 
      کس ز فرط های و هوی گرگ و میش
      دل به هی هی شبان نمی دهد 
       

      جز دلت که قطره ای است بی کران 
      کس نشان ز بیکران نمی دهد 
       

      عشق نام بی نشانه است و کس
      نام دیگری بدان نمی دهد 
       

      جز تو هیچ میزبان مهربان 
      نان و گل به میهمان نمی دهد
       
      نا امیدم از زمین و از زمان 
      پاسخم نه این ، نه آن . نمی دهد
       
      پاره های این دل شکسته را 
      گریه هم دوباره جان نمی دهد 
       

      خواستم که با تو درد دل کنم 
      گریه ام ولی امان نمی دهد .
       
      قیصر امین پور